Prologue
ต้องหนี! ต้องหนีให้พ้น!!
ชายหนุ่มวัยกลางคนในเสื้อเชิ้ตสีกรมท่าและกางเกงแสล็คสีดำสับขาเร็วอย่างไม่คิดชีวิต และเลี้ยวเข้าซอยเปลี่ยวโดยไม่ลังเลแม้ว่าจะไม่คุ้นทางแถวนี้ก็ตาม ทุกลมหายใจเสียดแทงหน้าอกทั้งด้วยความเหนื่อยและความหวาดกลัว
ใบหน้าตื่นตระหนกเหลียวหลังหันไปมอง และพบว่าไม่มีเงาของใคร ไม่มีเสียงใด ๆ นอกจากเสียงหอบหายใจของตัวเอง เขาจึงค่อยคลายฝีเท้าพร้อมกับฉีกยิ้มด้วยความโล่งอก
แต่เขากลับคาดไม่ถึงว่าเมื่อหันกลับมา ก็พบกับเงาดำของสัตว์สี่ขาที่ทอดยาวออกมาจากริมกำแพง ชายหนุ่มถึงกับลมหายใจสะดุด และด้วยความตื่นกลัวกับสิ่งที่มองไม่เห็น เขาก็คว้าโทรศัพท์มือถือออกมาก่อนจะเปิดแฟลชส่องใส่เจ้าของเงาดำนั้น
“เหวอ!” ชายหนุ่มอุทานลั่นพร้อมกับที่มือถือในมือร่วงลงพื้น สองขาที่สั่นระริกเผลอก้าวถอยหลังหนี “อ…อย่าเข้ามา!”
แต่เจ้าของเงาดำนั้นกลับขยับเข้ามาใกล้ ดวงตาสีส้มกลมโตจ้องเขม็งอย่างกินเลือดกินเนื้อ
เช่นเดียวกับที่ริมฝีปากนั้นแสยะยิ้มกว้าง
“ว้ากกก!!” เขากรีดร้องก่อนจะหันกลับไปอีกทาง หมายจะวิ่งหนีเอาชีวิตรอด แต่ไม่นึกไม่ฝันว่าร่างโปร่งของใครคนหนึ่งที่เขาเพิ่งวิ่งหนีมาเมื่อครู่กลับขวางทางเขาไว้อีกครั้ง “ก…แก”
ร่างนั้นไม่เอ่ยอะไรนอกจากค่อย ๆ สืบเท้าเข้ามาใกล้ มือขวาของเธอยกขึ้นระดับหน้าอก ของบางอย่างในมือนั้นเป็นประกายล้อกับแสงไฟข้างถนนเบื้องหลัง แม้จะริบหรี่ แต่อีกฝ่ายก็เห็นอาวุธชิ้นนั้นอย่างชัดเจน
“ก…แกเป็นใคร? ฉันไม่รู้จักแกสักหน่อย!!” ชายหนุ่มตวาดลั่น
อีกฝ่ายตัวเล็กกว่า แรงน้อยกว่า…แต่บรรยากาศรอบตัวร่างบางนั้นทำให้เขาหวาดกลัว
หนีไม่ได้ก็ให้มันรู้ไปสิ!! เขาคิดอย่างจนตรอก ตั้งใจอาศัยร่างกายที่หนากว่าและแข็งแรงกว่าฝ่าออกไป แต่กลายเป็นว่ากลับมีอะไรบางอย่างพุ่งชนที่ข้อพับของเขาอย่างแรง จนชายหนุ่มถึงกับเข่าทรุดกระแทกพื้น
“โอ๊…!” เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดถูกกลืนหายเมื่อลำคอถูกแทงทะลุ ดวงตาของเขาเบิกว้างจนลูกตาถลนขณะที่ปากขยับพะงาบแต่หากไร้เสียงใดหลุดรอดออกมา
มีดถูกถอนออกจากผิวเนื้ออย่างไร้ความปราณี จากนั้นของเหลวสีแดงสดก็พุ่งกระฉูดออกมาจนเปรอะเปื้อนมือบางที่กำรอบด้าม แต่เธอก็ไม่ได้สนใจจะเช็ดทำความสะอาด เพราะดวงตาไร้อารมณ์ของเธอมองร่างสูงของชายหนุ่มที่ค่อย ๆ หงายหลังกระแทกพื้น
ไอสีขาวขุ่นลอยล่องออกจากร่างนั้นอย่างเชื่องช้า แต่เพียงแค่วูบเดียว ไอนั้นก็หายไปในเงาสีดำที่เฝ้ามองการตายอยู่ข้าง ๆ ราวกับถูกดูดกลืนเข้าไปอย่างเงียบเชียบ
และพริบตานั้นเช่นกันที่ร่างไร้ลมหายใจของชายหนุ่มซูบซีดจนมีเพียงผิวหนังที่หุ้มกระดูก…
เสียงครางเบา ๆ ดังขึ้นด้วยความพอใจ ขัดกับบรรยากาศที่ฉุนกึกไปด้วยกลิ่นคาวเลือด “ไปกันเถอะ” เสียงหวานแต่เลื่อนลอยเอื้อนเอ่ยพร้อมกับอ้าแขนรอ
เงาสีดำนั้นกระโดดผลิวเดียวก็เข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเธอ มือเรียวบางที่เปื้อนเลือดลูบขนหนานุ่มสีดำอย่างเบามือด้วยความรักใคร่ขณะที่ก้าวออกจากซอยนั้นโดยไม่แม้แต่จะเหลียวหลังกลับไปมอง
แต่ดวงตาสีส้มในอ้อมแขนของเธอนั้นหรี่เล็กลงก่อนจะลอบมองกลับไป
และได้เห็นดวงตาสีเหลืองมองตอบกลับมาอย่างไม่ยอมแพ้…
To Be Continued…